З улоння дзянніцы падобнае
да расы Тваё нараджэнне.
Псальм 109:3
I за расу, і за слязу нічога
Чысцейшага няма.
Раса сама
Нагорнецца на вока Пана Бога,
Не разбурыўшы воблік абраза.
I на зямлі, далёкая ад бруду,
Раса зайздросціць
Зерню на сяўбе.
Падлеглая паўторанаму цуду,
Расінка
Сонца носіць у сабе.
Раса й краса
З нічога не ўзнікае.
Лёс крочыць пеша.
Воз сябе вязе.
I радасць,
Як рачулка гаваркая,
Смяецца і ў расінцы,
I ў слязе.
Вераадступніка чакае згуба.
Самапрысуд —
Як брытва ў два лязы.
Пяшчоціцца ў расінцы
Сонцу люба,
I ўтульна роспачы
На дне слязы.