Айцу Андрусю Абламейку
Уніяцкае сэрца люляе надзею,
Спавівае лагоду малітвай штодня.
Не саб’ецца з дарогі ў людскую завею,
Бо ў яго апякункай
Сама вышыня.
Уніяцкае сэрца ратуе з адчаю,
Ад спакусы адводзіць,
Як дым ад агню.
Ніцай цемры знявер’я святло пазычае,
Не зважае на зло, кволячы дабрыню.
Горкадумны палын засяляе аблогу,
Летуценна аблокі ідуць пехатой.
Уніяцкае сэрца заўдзячнае Богу,
Што Гасподзь яго поўніць
Сваёй мілатой.