Гадоў малечых зялёнае мора,
Зялёнае ад неакрэсленай мары,
Зялёнае ад зялёнага сена,
Якім быў сяннік напханы.
Бывала й цёплым зялёнае мора,
Калі прачынаўся марак,
У якога
Пытаўся раніцай голас ласкавы:
— Як спалася,
Ці суха усталася?
I каб не лавілася рыба ў пасцелі,
Малому давалі адломак кілбаскі
Прытым з завязкаю з ніткі суровай.
Зялёнае мора ў лузе й на ўзлеску.
А потым жаўцела зялёнае мора
Ад збажыны да кляновага лісця.
I ўрэшце-ткі белым рабілася мора
Ад снежных выдмаў
На лузе й на ўзлеску
I на галаве дзьмухаўцовападобнай.
Але заставалася мара зялёная,
Як перадзімкавая атава,
Як вочы ў ката,
Пра якога аднойчы
Сказала лапатлівая Дамінічка:
У ката Мірона чорнага, быццам ноч,
Вочы зялёныя, як агуркі.
Са школы ведаем пра хларафіл,
А што пря зялёнае мора ведаем?
Пакуль нам зялёным
Бачыцца небасхіл,
Датуль мы, яшчэ неўзімелыя,
Летуем.