Зямля,
Што называецца Айчынай,
Апомніцца аднойчы
I з дачкой
Памірыцца й падзеліцца нішчымнай
Апошняй лустай
Радасці людской.
Радзіма з халадамі й галадамі
Жыла ў душы ў дачкі.
Дачка сама
Хадзіла, як пастушка, за гадамі.
I след у след
За ёй ішла турма.
Трашчэлі ад дабра ў суседзяў
Клеці,
А ў роднай хаце
Здрайца віў пятлю.
Хадзіла, валачобіла па свеце,
Каб ціха
Легчы ў родную зямлю...