Рыгору Сітніцу
Вылучна беларускі сапраўды
Ён, звычай,
Звечаны святымі святамі,
Каб са жніва
Пакінуць на Дзяды
Галодным птушкам
Каласкі з зярнятамі.
Каб памянулі й птушкі
Заадно
Высокіх продкаў,
Звонку звонка зябнучы.
Змяркання маразявае віно
Не хоча вылівацца ў
Прагнасць зяп начы.
Сухі дзядоўнік,
Як ахвярны дуб,
Бразджыць дуддзём,
Апанаваны шэранню.
I чуб дзядоўніку
Мароз даскуб.
А на Дзяды
I змрок куццёй вячэрае.
Запяўшы
Хмарай шэрае радно,
Нябесны Гаспадар
Сузор і вешае.
Не птушкі прыляцелі пад вакно,
А душы прашчураў –
Вястункі вешчыя.