Усё жыццё — туга па тым жыцці,
Якое пачыналася з калыскі,
Дзе космас быў, як курасаднік, блізкі,
Дзе льга было адказ на ўсё знайсці.
I на куце сядзелася куцці.
I смачна елася крупеня з міскі.
I цёплы дотык туманковай пыскі
Ішоў услед за ценем па лісці.
Смех недагнаных дзён гучыць далёка,
Як шаргунок вясельны пад дугой.
I першую слязу не помніць вока.
Адгадцы хочацца здзівіць загадку.
Жыццё з жыццём мяняецца тугой.
Душа чакае ўсё пачаць спачатку.