Жыву не тут,
Дзе пражываю дні,
А там, дзе дні мае раслі са мною,
Атуленыя шчырай гаманою
Расчуленай зялёнай цішыні.
Імкнецца ўсё маё штодня туды,
Дзе зябне ў ноч завейную Падпечнік.
Дзе Хатнік
Свой бярозавы падсвечнік
Нясе на кут, каб бачылі Дзяды,
Што ў хаце ён — руплівы гаспадар.
Чакае. Не спяшаецца. Трывае.
Тут халадаецца душа жывая,
Забыць баіцца нетутэйшы сквар.
Тут мамін сум глядзіць яе вачыма.
Тут дні ў нябыт ідуць,
Каб па вясне
Нанова зарунець,
Але не мне,
А на мяне падобнаму,
Магчыма...