Палае жарсцю стрыманай агмень.
Маўчыць лянота, ўцёкшы ад знямогі.
У шыбу б'ецца маладзік двухрогі,
Ён хоча свой сагрэць халодны цень.
Вітае цемру першую пламень,
Яна прысела ля агню з дарогі.
Ахвотна абабіўшы ўсе парогі,
Субожыўся і замаўкае дзень.
Спачыць каля бацькоўскага агменю
Душа аднойчы хоча як нідзе,
Удзячная свячэнню й прызначэнню.
I хата — маладая маладзіца,
За пазухай агмень схаваўшы, йдзе
За небасхіл спакою пакланіцца.