Калі сцямнеецца ў душы і ў хаце,
Прыходзяць вершы, як пазныя госці,
I маняцца застацца на начлег.
Я іх прашу:
— Мой сум закалыхайце,
Маёй жа мне пазычце весялосці,
Якою грэўся яблыневы снег.
Саджу на чысты кут і нетаропка
За чаркай звечарэлага ўспаміну,
Як дома колісь, з імі гаманю.
Парой гамонку перапыніць кропка.
Сказ нецярпліва выпрастае спіну.
I рупіць рыфме крыўдзіць цішыню...