Да роднага парога на паклон
Ідуць усе парогі і сцяжыны,
Яны хутчэй спяшаюцца з чужыны,
Як у спякоту статак на паўдзён.
На ім добраславенне і заклён,
На ім сякеры след і след птушыны,
Цень ад даёнкі і ад дамавіны,
Яго пераступае звон і сон.
Не абмінае навіна благая —
Нібы нясе ў прыгоршчах вугалі.
Яму высокі ганак прысягае.
Сябе шукае згубленае ўчора.
I плечы разгарнуць няма калі.
Парог згарбеў ад радасці і гора.